Collumn januari; Wilt U zegeltjes....Vrogger, toen de broek nog pantalon heette en de panty gewoon nylonkous, werd ie in kleding-winkels geholpen deur goed opgeleid personeel dat er plezier in schepte om oe passend en netjes an te kleden.

Kom doar tegenwoordig nog maar eens om. Kledingwinkels bûnt veranderd in doe-het-zelfzaken woar ie op de beat van discodreun oe weg mot zûûken langs kasten woar de kleding hoog opgestapeld is.

Mi-jn maat ligt altiet helemoal onderop.

Soms is er nog wel een jong ding dat oe te woord wil stoan, maar vøl mot ie doar niet van verwachten. Jonge dingen bûnt er veural ûm de stapel weer te fatsoeneren als klanten er een rommeltje van hebt gemaakt.

Jonge dingen mot bi-j hun anstelling drie regels uut de kop leren.

“Mi-jn collega kump zo bi-j oe!”

“Als het er niet bi-j ligt, hebt wûlle het niet.”

“Wet ik niet, mot ik effe aan me baas vroagen.”

Met weemoed denk ik terug an de tiet dat winkels nog winkels waren. Met de dames- en herenkleding fatsoenlijk gescheiden en niet zo’n betje deur elkaar. Toen jonge dingen nog niet bestonden. Woar ervaren, soms homoseksuele, verkopers rondliepen met een meetlint ûm hun nek en vûûlden of de broek ook bi-j het kruus goed paste. Dat vûûlde niet altiet prettig, maar dan had ik tenminste een goed zittende bokse, en niet zo’n gescheurd exemplaar zoals ie vandaag de dag wel ziet.

Nee, ik heb gin hoge pet op van de zaak woar ik bi-j toeval binnenstap en woar een jong ding op mi-j af stapt met de vroag “Kan ik u helpen?”

“Verkoopt u ook riemen,” vroag ik nog enigszins hoopvol.

“Dit is eigenlijk een shop veur jonge mensen,” zegt het jonge ding....

Beschaamd verlaat ik de winkel en vuul me behoorlijk in mi-jn kruus getast.

GoedGoan & Amen